ben ki anlamlarımı yitirmişim çoktan
ben ki atlamışım yanlış uçurumlardan hiç durmadan
ben ki durulmuşum kimsenin geçmediği yollardan
birkaç günde nasıl silindi içimin pası, londra'nın sokaklarında
hayatında ilk kez lunapark görmüş bir çocuk gibi yüzümde yabancılaşmış bir gülümsemeyle kalakaldım..
ve kıpırdadı taşlar,
belki, dedim kendime, bu kez "adam" tanımına yaklaşan karakteri bulmuşumdur...
bağlarımın arasından sızan sıcaklığı yeniden hissediyorum, ağır ağır.
ve ona aşık oluyorum...
